• Polski
  • English
  • Deutsch
  • Ochrona dóbr osobistych w Internecie: dostosowanie przeprosin do standardów Internetu

    W wyroku z dnia 18 września 2015 r. (sygn. akt I CSK 813/14), Sąd Najwyższy orzekł, że „w razie wyboru przez pokrzywdzonego środka usunięcia skutków naruszenia jego dóbr osobistych polegającego na nałożeniu przez sąd na zobowiązanego obowiązku złożenia oświadczenia o określonej formie i treści, niezbędne jest zachowanie proporcjonalności treści i formy tego oświadczenia w stosunku do sposobu naruszenia dóbr osobistych przez sprawcę, skali i zasięgu naruszenia oraz miejsca i czasu, w którym ono nastąpiło. W przypadku naruszenia dóbr osobistych przez artykuł zamieszczony w środkach przekazu, w tym w internetowych wydaniach prasy, publikacja świadczenia usuwającego skutki naruszenia powinna odpowiadać sposobowi publikacji pierwotnego materiału prasowego, a nadto umożliwiać zapoznanie się z nim podobnego kręgu odbiorców. Niezbędne jest jednak dostosowanie formy oświadczenia i miejsca jego zamieszczenia do standardów edytorskich i technicznych”.

    Wyrok zapadł na tle następującego stanu faktycznego: na stronie internetowej „www.k(…).g(…).pl” dziennikarz gazety G.W. zamieścił artykuł pod tytułem „Trener W. jako piłkarz ustawił 22 mecze Z.”, w którym opisywał m.in. postawione ww. trenerowi zarzuty popełnienia przestępstw polegających na bezprawnym wpływaniu na wyniki meczów piłki nożnej oraz wysokość przyjmowanych przez niego łapówek. Autor artykułu, oparł się na informacjach, nie weryfikując ich samodzielnie, zaczerpniętych z innego artykułu internetowego, przygotowanego przez innego dziennikarza. Po ukazaniu się materiału w Internecie, klub zatrudniający trenera nie przedłużył z nim kontraktu. Powód, postrzegany przez osoby trzecie jako osoba skorumpowana, nie mógł również znaleźć innej pracy w charakterze trenera piłkarskiego. Wszystko to sprawiło, że zarówno on, jak i jego małżonka, spotykali się z wieloma nieprzyjemnościami.

    Trener wystąpił z powództwem o ochronę dóbr osobistych. Sąd Okręgowy uznał, że autor publikacji nie dochował należytej staranności i rzetelności dziennikarskiej, a kwestionowany materiał naruszył dobre imię i cześć powoda. Sąd uwzględnił powództwo w całości co do roszczenia niemajątkowego (złożenie przez pozwanego oświadczenia obejmującego swą treścią przeprosiny powoda) oraz w części co do zadośćuczynienia. Sąd Okręgowy nakazał pozwanej spółce „A” S.A. opublikowanie na jej koszt w terminie 24 godzin od uprawomocnienia się wyroku, na stronie internetowej „www.g(…).pl” w ramce o wielkości 10 cm na 8 cm, przez okres 30 dni, oświadczenia następującej treści: „ „A” S.A. w W. przeprasza Pana Grzegorza K. za naruszenie jego czci i dobrego imienia przez zamieszczenie sugestii o ustawianiu prze niego meczów piłki nożnej zawartych w artykule z dnia 9 czerwca 2011 r.”.

    Apelacja strony pozwanej została przez Sąd Apelacyjny w Krakowie oddalona. Zaskarżając wyrok Sądu Apelacyjnego w części oddalającej apelację pozwanej od rozstrzygnięcia w przedmiocie roszczenia niemajątkowego (przeprosin), pozwana zarzuciła Sądowi Apelacyjnemu naruszenie art. 24 § 1 k.c. przez niewłaściwe zastosowanie tj., nieuwzględnienie, że rozmiar oświadczenia w przedmiocie przeproszenia powoda, jego forma oraz okres utrzymywania oświadczenia w Internecie obciążają pozwaną w sposób nadmierny i nieproporcjonalny do sakli dokonanego naruszenia.

    Sąd Najwyższy przyznał rację skarżącej spółce, podnoszącej że kwestionowany przez powoda materiał został opublikowany na stronie www.k(…).g(…).pl, nie zaś na stronie www.g(…).pl. Tak więc, przeprosiny powinny zostać opublikowane na tej samej stronie, co artykuł naruszający dobra osobiste powoda. Ponadto, zdaniem Sądu Najwyższego, skarżąca spółka trafnie podniosła, że określnie rozmiarów oświadczenia w postaci ramki o wielkości 10 cm na 8 cm jest adekwatne w przypadku wydania papierowego gazety, a nie jej wydania internetowego.

    W związku z powyższym, w niniejszej sprawie, tak ukształtowany obowiązek przeproszenia powoda był nieadekwatny do naruszenia dóbr osobistych powoda oraz nie uwzględniał on realiów technologicznych i funkcjonalnych Internetu. Forma nakazanego oświadczenia powinna być bowiem dostosowana do wymagań publikacji materiałów prasowych w Internecie. Jak wskazał Sąd Najwyższy, oświadczenie o przeprosinach powinno uwzględniać i równoważyć interesy obydwu stron. Powodowi należy zapewnić najszersze i najbardziej satysfakcjonujące zadośćuczynienie moralne, natomiast wobec pozwanego nie należy stosować represji nadmiernej i nieusprawiedliwionej okolicznościami danego przypadku.

    Wróć do listy
    dr Dominik Lubasz

    dr Dominik Lubasz

    • Wspólnik
    • Radca prawny
    Skontaktuj się z autorem

    Artykuły powiązane

    Owoce zatrutego drzewa – czy można wykorzystać w sądzie podsłuchaną rozmowę?

    Reguła wyłączenia dowodów (ang. exclusionary rule) i doktryna „owoców zatrutego drzewa” (ang. fruit of the poisonous tree) zakorzenione są w amerykańskim prawie procesowym, a ich genezy należy szukać w 4. …

    RODO pod lupą. Przewodnik po przepisach.

    Na koniec roku zaplanowaliśmy dla Państwa publikację e-booka poświęconego w całości przepisom rozporządzenia o ochronie danych. Zapraszamy do zapoznania się z przygotowaną przez nas mapą kluczowych zmian, jakie niosą ze sobą …

    Używamy cookies i podobnych technologii. Uzyskujemy do nich dostęp w celach statystycznych i zapewnienia prawidłowego działania strony. Możesz określić w przeglądarce warunki przechowywania cookies i dostępu do nich. Więcej

    Subscribe to our newsletter

    FreshMail.pl